Assassin’s Apprentice – Robin Hobb
Paperback, Engels – Ik heb een aantal titels van Robin Hobb in het Engels al een tijdje in mijn bezit, maar ik had ze nog niet opgepakt. Ik moest eerst uitzoeken uit welke series ik een boek had en daarna welke het eerste deel was. Enfin, dat heb ik uitgezocht en ik ben begonnen met lezen in de lente van 2020. Je weet wel, met alle tijd van de wereld vanwege de intelligente lockdown.
Ik hoorde al veel lof over Hobb’s schrijfstijl en wereldbouw. Voor volwassen fantasy is dat altijd een goed teken. Wat het ook kan betekenen zijn lange beschrijvingen, en hoewel ik dat niet storend vond aan het boek, merkte ik wel dat dat het tempo vertraagde tot het punt dat het niet lekker las. Ik denk wel dat dit de vloek van een schrijver is, want mijn analytische brein als auteur uitzetten tijdens het lezen van andermans boeken gaat soms moeilijk.
Moeizaam begin:
Het begon al met de hoofdpersoon, Fitz. We komen er al vrij snel achter dat hij een gave heeft, “the Wit”, waarmee hij zich kan verbinden met dieren. Dit wordt in het boek nauwelijks uitgewerkt, omdat het als een beestachtige kracht wordt gezien en dus verafschuwd. Ik vermoed dat dit een verklaring is waarom de hoofdpersoon zo weinig persoonlijkheid toonde in het begin, maar ik vond het storend dat hij geen enkele eigen gedachte of negatief gevoel had bij de ongunstige dingen die hem als kind gebeurden.
Dit gepaard met de afwezigheid van hints of indicaties waar het plot precies naartoe werkte, zorgde ervoor dat ik maar moeilijk door de eerste 100, nee 200, pagina’s kwam. Ik heb het boek meerdere keren weggelegd voor een pauze en daarna weer opgepakt en met moeite verder gelezen. Maar er kwam een omslag, namelijk toen Lady Patience het verhaal betrad. Ik kan m’n vinger er niet op leggen wat daar nu zo speciaal aan was dat het verhaal me nu wel in zijn greep had, maar denk dat het kwam omdat Fitz een eigen (kritische) persoonlijkheid ontwikkeld had en het verhaal eindelijk ging lopen omdat Lady Patience dat min of meer eiste voor Fitz.
Eindoordeel:
Daarna heb ik het verhaal binnen een week uitgelezen en werd het alleen maar beter. Het ontknoopte in een mooie gelaagde plottwist, waarbij ik vond dat Hobb de antagonist kundig heeft neergezet en gebruikt in het verhaal. Uiteindelijk heb ik dus zeker van het verhaal kunnen genieten! Mijn grootste minpunt is de zwakke spanningsboog (voor een groot deel van het boek), maar ik ga zeker het tweede deel lezen.
Eén aspect dat ik persoonlijk bijzonder vind, is het hele idee van “the Wit”, waardoor Fitz gedachtes en gevoelens van dieren kon volgen. Hij krijgt door het boek heen banden met een paar honden en ik las dit boek nadat ik recent over mijn irrationele angst voor honden heen gekomen was. Dit stelde me in staat om daar in mee te leven en deed me denken dat ik “Assassin’s Apprentice” op het juiste moment heb gelezen, dat geeft het toch een zilveren randje. Een mooie quote die eerder niet zou hebben geresoneerd als ik niet over die angst was heengekomen: “Men cannot grieve as dog do. But they grieve for many years” (mensen kunnen niet rouwen zoals honden, maar ze rouwen voor vele jaren).
Wil jij dit boek zelf beoordelen? Je vindt hier de Engelse versies.
Vrouwe van Myrdin – Cathinca van Sprundel
| Paperback – Ik heb meerdere evenementen samen met de schrijfster boeken staan verkopen, dus natuurlijk moest ik het dan ook even lezen! En als eerste moet ik opmerken: dit boek heeft me weer laten ervaren wat lezen is. Eerlijk is eerlijk, ik heb af en toe door schrijvers- en uitgeversogen naar gekeken, maar dit boek wist me mee te sleuren en ik stapte zo het verhaal in. Het gaat over Airys, een meisje dat 7 jaar bij koningin Aranrod in dienst is geweest met de belofte dat Aranrod na die 7 jaar haar zou helpen haar gebied Dyfed te heroveren, dat verloren is gegaan aan de Andere Wereld. Die belofte krijgt een twist en plotseling ziet Airys zichzelf met slechts 1 metgezel op een spookeiland: Myrdin. Niet bepaald waar ze op had gehoopt. Ik probeer het spoilervrij te houden, maar sommige punten worden misschien duidelijk wanneer je het zelf leest. Pluspunten * Fijne schrijfstijl, heel beeldend. Niet alleen fijn, maar ook gewoon erg goed en het leest vlot. Ik herhaal het nog eens: gewoon erg goed. * Origineel: Cathinca benadrukt het zelf ook, maar dit verhaal is gebaseerd op Welshe mythen, die niet alom bekend zijn, zoals de Griekse, Egyptische, Noorse etc. Cathinca heeft dit in een aangepaste vorm gegoten, die een stuk behapbaarder is. Ook komt er een reus in voor en is de magie weinig clichématig (bijvoorbeeld door de meest gebruikte tynged). * De sterke en zwakke kanten van de hoofdpersoon waren duidelijk. * Het is YA (ja, ik noem het maar even, maar soms is het niet wat je verwacht). Dit betekent dus ook een liefdesverhouding en ik vind dat Cathinca zich goed aan het genre houdt, zonder de zondes ervan over te nemen. * Naar het einde toe werd ik oprecht door een aantal punten verrast. Minpunten * Disclaimer: om te beginnen hou ik niet zo van YA, dus dit is niet per se een minpunt van het boek: de relatie met Llew vond ik te gehaast. Van de ene kant houdt hij zonder reden van haar, wat later wel duidelijk wordt, maar ik vond het irritant lang ongefundeerd, van de andere kant valt Airys heel snel voor hem, maar niet voor de Reus, terwijl hij pas de tweede jongen van haar leeftijd is die ze in een goede context tegenkomt. Wat dit voor mij versterkte, was dat ze Shona nooit wilde horen praten over wat zij allemaal met mannen deed, maar wel meteen geil wordt op de eerste de beste jongen die voet aan wal zet van Myrdin. *Komt natuurlijk door het verkooppraatje dat ik al maanden hoor, maar ik had van “het spookeiland” meer spookachtige elementen verwacht. Ook had ik meer dan 1 reus gezien willen hebben en had ik wel een uitleg willen hebben over “zijn probleem”. * Ik had ook verwacht dat meer zich zou afspelen op Myrdin en dat ze een uitgebreidere basis op zou bouwen. Dit kan natuurlijk in een vervolg, maar die verwachting had ik naar aanleiding van de titel van het verhaal. Aan de andere kant valt het ook te rechtvaardigen, omdat het in het boek eigenlijk meer gaat over dat Airys zichzelf moet vinden, niet zozeer die plaats. * Bah, ik weet dat het niet zijn schuld is, maar Llew is echt een typische man van die tijd. * Bepaalde scenes hadden langer gemogen, ik denk dat hier gemiste kansen liggen. Dit valt samen met dat ik vind dat het stevig in elkaar zit, maar toch weinig karakters heeft en ook weinig van de achtergrond van die karakters laat zien. Maar ik kick gewoon op wereldbouw en geschiedenis en dat zal wel liggen aan dat ik liever Fantasy lees dan YA. Algemeen oordeel: Door originele elementen en mooi taalgebruik, goede kijk in de emoties van de hoofdpersoon vind ik het een zeer goed en meeslepend verhaal. Ik zou een aantal dingen zelf verbeterd hebben, maar dat bederft de pret allerminst. Een echte aanrader! Wil jij dit boek zelf beoordelen? Je kunt het hier vinden of bij de auteur zelf bestellen: www.cathinca.com |
Vonnis (Bloedwetten I) – Sophia Drenth
Eenieder die claimt van fantasy te houden, zou dit boek moeten lezen. Het hangt wellicht van je smaak af, en hoewel ik me beter thuis voel in de epische fantasy, heb ik genoten van “Vonnis”. De seks-scènes waren mij niet te rauw (de eerste vond ik zeer interessant, zeker hoe het inhaakte op de wereldbouw, alleen wel een beetje out of character), maar voor mensen met een hoog rechtvaardigheidsgevoel wil ik een waarschuwing uiten: probeer het niet te veel te zoeken, ondanks dat de hoofdpersoon dat gevoel lang vast weet te houden.
Sterke punten:
- prachtig geschreven (alhoewel ik denk dat de woordenschat van de Jagers af en toe overschat lijkt)
- het beste voorbeeld wat NL heeft aan zelf uitgegeven fantasy wat mij betreft (en terecht de Indie Awards heeft gewonnen)
- de personages leven en ik heb meer over personages geleerd van wie ik dat niet verwacht had (ik noem het voor het gemak overdelivering)
- erg origineel, dynamisch én goed uitgewerkt, dat greep mijn interesse, dat oversloeg in aandacht
- er is duidelijk nagedacht over taal – ik vond het mega interessant om te ontdekken hoe Sophia dat heeft vorm gegeven en ons meeneemt in het leerproces (zeker de eerste les ^^) — dat kan ik altijd waarderen
Minpunten:
- het was mij niet altijd duidelijk welke richting het verhaal had (bloedpulver vs de bloedwet)
- richting het eind sloeg ik delen van het perspectief van de jagers over – herhaling (en vooral de uitvoerige beschrijving ervan) verzwakte de toegevoegde waarde van de opbouw naar een toch verrassend einde
Al met al hoop ik dat een boek als “Vonnis” kan worden gekoesterd. Het is bewijs dat ook Nederland fantasy te bieden heeft die de moeite waard is om te lezen – en om gelezen te blijven worden.
Wil je dit boek zelf beoordelen? Je kunt het hier vinden of bij de auteur zelf bestellen: www.sophiadrenth.com
