Zeg jij weleens “nee”?

Afgelopen weekend was ik samen met Jennifer Wagemans aanwezig bij “Middeleeuws Ter Apel”. Dit was voor mij de eerste keer, dus ik was erg benieuwd en ging er zonder verwachtingen naartoe.

Naast dat ik aardig heb verkocht, heb ik verrassend veel en leuke gesprekken gehad. Als fantasy-auteur en opgegroeid zijnde in een dorp/op het platteland, heb ik wel eens meegemaakt dat mensen gereserveerd re-ageren op mijn pogingen om een gesprek te beginnen of een aanknopingspunt te vinden. Niet in Ter Apel!

Een mooi gebaar

Zo sprak ik een man aan die er voor mij beslist niet uit zag als iemand die in mijn werk geïnteresseerd zou zijn, maar hij bleek oordeelloos en open-minded en zei dat zijn dochters mijn boeken wel leuk zouden vinden. Hij kocht direct mijn eerste deel als cadeautje voor zijn dochters en ik heb ook nog mogen aanschouwen hoe blij en dankbaar ze waren met dat mooie gebaar. Daar wordt mijn hart echt warm van.

Moeder en dochter

Even later sprak ik een vrouw aan, maar die bedankte er gauw voor omdat ze geen boeken ging kopen en me helaas zo niet kon steunen, waarop ik zei: “Dat betekent toch niet dat we niet over boeken kunnen praten?” Et voilà, daar stonden we zomaar een half uur te praten, een leuk en diepgaand gesprek. Zo kwamen we uit bij haar dochter en hoe zij haar aan het lezen heeft gekregen, totdat diezelfde dochter bij de kraam kwam aanschuiven. Ik was nog steeds met haar moeder in gesprek, maar ze popelde om ook haar zegje te doen. En opeens zei ze: “Mag ik zeggen dat ik het heel erg waardeer hoe je haakjes gebruikt bij dialogen?”

We zeggen te weinig “nee”

Ten eerste, ik vond het indrukwekkend dat dat het eerste was wat haar opviel. Ten tweede, ze sloeg toevallig een pagina open waar ik had geschreven “Nee.” Als in, dat was de zin, dat ene woordje. Dat viel de moeder dan weer op en zij zei: “Dat zeggen we tegenwoordig te weinig, nee. We moeten er altijd een uitleg bij geven, maar soms is nee gewoon nee.” Daar kwam natuurlijk weer een heel gesprek uit, maar wat ik er zo bijzonder aan vind is dat ik daar niet stond te verkopen aan die twee, ondanks dat ik ervan overtuigd was dat die dochter van mijn boeken zou genieten. En dan komt er een gesprek uit “zoiets simpels” als leestekens en één van de 80.000 woorden waaruit mijn boek bestaat. Op die momenten hebben mijn boeken de meeste waarde (en vergelijkbare ervaringen van lezers waar ik niet bij aanwezig ben natuurlijk) en ik smul ervan.

Cirkeltje rond

Overigens, dat zinnetje “Nee.” heb ik er héél bewust in gedaan, vanwege een ander gesprek dat ik een paar jaar geleden had met auteur en uitgever Jasper Polane (Quasis). Hij zei: “Ik vind dat schrijvers dat te weinig durven, alleen “ja” of “nee” schrijven”. Ik had daar nog niet eerder bewust over nagedacht en sindsdien let ik erop. Ik gooi het nergens onnodig in, maar ik vraag me soms af “Volstaat dit woord in z’n uppie ook?” En dat dat in Groningen in de buurt van de grens van Duitsland weer terugkomt, dat vind ik mooi en bijzonder.

Wat vind jij hiervan? Zeg jij makkelijk “nee” zonder uitleg?

Hebben wij al kennis gemaakt?

Lees de eerste pagina’s van Jonas Dubelaar I gratis via Kobo of Bol en klik op “preview bekijken” of “inkijkexemplaar”. Je kunt me ook mailen via [email protected]

Eén antwoord op “Zeg jij weleens “nee”?”

  1. Ja.

    Volstaat alleen “ja”? Nee, voor mij in dit geval niet. Vroeger zei ik nooit “nee”. Ik dacht namelijk dat mensen mij dan niet meer aardig vonden. Daar haalde ik zelfvertrouwen uit. Ik had die bevestiging nodig.
    Ik leer nog steeds dat ik er mag zijn. Dat ik ook aardig ben als ik “nee” zeg. En dat het ook een antwoord is. Dat het niets te maken heeft met aardig zijn. Ik vind het belangrijker om duidelijk te zijn. Dat hoef ik dan ook niet uit te leggen.

Laat een antwoord achter aan Marije Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.